Marie de Nazareth
Do Jezusa przez Maryję
Religia starożytnego Egiptu była już opisana w księdze Mądrości, w sposób mało pochlebny: „Czczą nawet i najwstrętniejsze zwierzęta, które przez swą głupotę gorsze są od innych” (Mdr 15,18). Poza przesądami ludowymi, które czciły zwierzęta, religia starożytnego Egiptu, ujawnia się dzisiaj zadziwiająco piękna i bliska chrześcijaństwu. „Jest ona jak dziecinne chrześcijaństwo, opowiedziane w formie, w której postaciami są zwierzęta”. Jest ona do tego stopnia porównywalna, że można dzisiaj powiedzieć, iż odziedziczyliśmy z judaizmu wiarę w jedynego Boga, a ze starożytnego Egiptu .... prawie całą resztę. Można by odtworzyć Credo egipskie, na obraz Wyznania Wiary chrześcijańskiej Nicejskiej: - Bóg: od 3000 roku przed Chrystusem, Egipcjanie wierzyli w stworzenie świata przez jedyne źródło, nieograniczonego Ducha Re (ubóstwione słońce). - Naśladowanie Mesjasza – Zbawiciela: tak jak Chrześcijanie oni wierzyli, że otrzymają nagrodę w życiu wiecznym, jeżeli będą wiernie naśladować miłość i prawość ich dwóch głównych modeli, Isis i Osiris. Egipcjanie w tych czasach, będąc małżeństwem i wierni przez naśladowanie oraz oczekując na zbawienie, byli jedynym narodem w starożytności, którzy praktykowali monogamię i respektowali kobietę w statucie równości i miłości. Oni tak żyli, otoczeni jednak ludem uprawiającym wielożeństwo i trudnym w stosunkach z kobietami. - Życie wieczne: wierzyli, że w godzinie śmierci ich dusza i ich psychika przeżyje. - Sąd ostateczny: anioł śmierci, pod postacią szakala Anubis przyjdzie po nich, pomagając przekroczyć próg śmierci (Apophis). Oni go zaliczyli do dworu niebieskiego obok Isis i Osiris. - Zbawienie przez prawość serca: ich czyny były osądzone (zważone na wadze), a ich serce powinno być lżejsze niż piórko bogini Maat, „Prawość”. - Niebo i piekło, świętych obcowanie: dusza czysta idzie do nieba „ pole Ialous”, gdzie odnajdzie swoich bliskich. Zdeprawowany jest oddany w ręce „krwiożerczemu” bogu piekła i nieszczęścia. - Ciała zmartwychwstanie: z nadzieją wierzyli w koniec świata, w zmartwychwstanie na obraz boga skarabeusza, który umarł i wychodzi ze swojego groby każdej wiosny. Oni tak żyli zwyczajnie, konstruując sobie groby piękniejsze niż ich domy, aby osiągnąć potem bez troski, zmartwychwstanie. Był to naród „dziecko”.
Osiris i Izis, zapowiedź Jezusa i Maryi
Podporą myślenia religijnego i prawości moralnej ludu egipskiego jest historia Osirisa i Isis oraz ich wielka duchowość. Z biegiem wieków, historia ta coraz bardziej się zaciemniała, przez nagromadzenie różnych przeciwstawnych epizodów. Można je podsumować, analizując kilka zrozumiałych ewenementów: „Kiedy Bóg Re zrodził liczne bóstwa i boginie, będący wszyscy braćmi i siostrami, on wybrał spośród nich z dumą, boginię Isis i jej ukochanego małżonka i brata Osiris. Ich związek był tak wspaniały, że powodował zazielenianie i zakwitanie ziemi (Osiris jest więc bóstwem „zielonym” na obraz trawy wiosennej). Seth, ich brat o twarzy czerwonej jak gorący wiatr, mieszkał na suchej pustyni i był najbardziej przebiegły ze wszystkich bóstw. Ze swoją towarzyszką Nephtis, żył w udręczeniu przez gorzką zazdrość, która go przenikała z powodu piękności i powodzenia Osirisa, oraz związku jaki go łączył z Isis. Postanowił więc przygotować na nich pułapkę. Skonstruował wspaniały złoty sarkofag, na rozmiar Osirisa. Zaprosił następnie wszystkich swoich braci na wielkie święto, z okazji ofiarowania Osirisowi tego wyjątkowego prezentu. Osiris położył się w nim z zaufaniem. Seth szybko zamknął w tym momencie wieko trumny i zatopił ją w wodzie Nilu. Po trzech dniach wyciągnął sarkofag i pociął go na 12 części, które rozrzucił na wszystkie strony świata w całym Egipcie. Kiedy Isis zdała sobie sprawę z zaginięcia swego ukochanego małżonka, jej cierpienie nie miało granic i pokryło cały kraj. Ona odszukała i połączyła wszystkie części jego ciała, a następnie je zabalsamowała. Krzyk rozpaczy wypałniał całą ziemię i w momencie, kiedy jej skrzydła zatrzepotały, Osiris otworzył oczy i wrócił do życia. Z ich związku narodził się Pharaon i cała ludzkość”.Alegoria do Jezusa oraz Maryi i zbawienie chrześcijan przez Przymierze
Ta historia naznaczyła następne generacje Egipcjan. Nabrali oni pewności, co do odrodzenia się w życiu wiecznym, dzięki naśladowaniu ich miłości. To dlatego po śmierci, ciało egipcjan było mumifikowane w pozycji Osirisa, przed zmartwychwstaniem. Niepotrzebnie byłoby tłumaczyć dlaczego ten fakt stał się alegorią do Jezusa i Maryi. W wielu aspektach, ona pozwala zrozumieć głęboko te misteria specyficznie katolickie i ortodoksyjne, jak jedność współ-odkupieńczą Jezusa i Maryi, w ich miłosnym obcowaniu. Zbawienie chrześcijanina nie jest zwykłym jednostronnym gestem Zbawiciela. Jest ono przymierzem, związkiem pomiędzy dwoma małżonkami, Bogiem i duszą. Jest ono aktem dwóch stron. Wydany przez szatana (Seth) na śmierć, Jezus umiera. Czyż nie jest to błagalna prośba Maryi, która przywołała życie z grobu ? I życie Kościoła (faraon i ludzkość) nie jest to płodność ich połączonych serc ? Nie należy się zatem dziwić, że Egipt był pierwszym krajem, który zaakceptował chrześcijaństwo. To właśnie na łonie ich pustyń, narodziło się żarliwe życie monastyczne. Ten kraj, był w sposób wyjątkowy, przygotowany już do życia duchowego i na objawienie ewangeliczne. Na przykładzie tego kraju o kulturze starożytnej, Sobór Watykański II mógł napisać (Lumen Gentium 16): „Narody, które jeszcze nie spotkały się z Ewangelią są również przypisane do ludu Bożego... Plan zbawienia, otacza ich poprzez obrazy i symbole ...W efekcie, to wszystko co u nich jest dobre i prawdziwe, Kościół uznaje jako przygotowanie ewangeliczne i jako dar Tego, który oświeca każdego człowieka, aby ostatecznie miał życie wieczne”. Takie jest proroctwo bogini Isis, symbolu Dziewicy z Nazaretu.Arnaud Dumouch